Operacje
Zwężenie zewnętrznego otworu napletka, uniemożliwiające jego ściągnięcie z żołędzi, nazywamy stulejką. Zmiana ta może utrudniać stosunek płciowy i prowadzić do zalegania w worku napletkowym niewielkiej ilości moczu po mikcji oraz mastki. Może to być przyczyną ropnego zapalenia żołędzi oraz wewnętrznej blaszki napletka. Długotrwałe, ropne zapalenie worka napletkowego, szczególnie w starszym wieku, nasuwa podejrzenie raka prącia i stanowi bezwzględne wskazanie do likwidacji stulejki tak, aby można było dokładnie obejrzeć żołądź. Przewlekłe zapalenie żołędzi z rogowaceniem jego błony śluzowej może doprowadzić do całkowitego zarośnięcia worka napletkowego lub do zwężenia zewnętrznego ujścia cewki moczowej. U niemowląt i małych dzieci zdarza się często stulejka rzekoma, spowodowana sklejeniem się żołędzi z wewnętrzną blaszką napletka.
Wędzidełko napletka (frenulum preputii) - jest to podłużny trójkątny fałd skóry pomiędzy dolną powierzchnią żołędzi a napletkiem. W warunkach prawidłowych wędzidełko nie utrudnia odprowadzenia napletka z żołędzi.
W przypadku jego skrócenia dochodzi do jego bolesnego pociągania w czasie wzwodu co często kończy się rozerwaniem. Wielokrotne pękanie wędzidełka
i samoistne gojenie prowadzi do powstania blizny, która nasila dolegliwości.
Leczenie krótkiego wędzidełka jest operacyjne. Zabieg wykonuje się w znieczuleniu nasiękowym i polega ona na odpowiednim nacięciu i zeszyciu wędzidełka.
Nagromadzenie płynu surowiczego w odsznurowanym wyrostku pochwowym otrzewnej albo między trzewną i ścienną blaszką błony surowiczej jądra może być następstwem ostrego lub przewlekłego zapalenia nieswoistego najądrza lub jądra, może też towarzyszyć nowotworowi jądra.
<strong>Leczenie:</strong> operacyjne, polega na wycięciu ściennej blaszki wyrostka pochwowego otrzewnej lub na jej wynicowaniu.
Nietrzymaniem moczu nazywany jest niekontrolowany wypływ moczu z pęcherza moczowego. Istnieją różne rodzaje nietrzymania moczu dlatego przed rozpoczęciem leczenia należy ustalić jaki rodzaj nietrzymania moczu jest przyczyną dolegliwości.
Endoskopia - operacje przezcewkowe
Leczenie
Zapalenie pęcherza moczowego występuje znacznie częściej u kobiet. Objawy: parcie naglące, częstomocz, ból nasilający się pod koniec oddawania moczu, a czasem końcowy krwiomocz. Nierzadko pojawiają się bóle poza spojeniem łonowym i w okolicy kości krzyżowej. Temperatura ciała jest zwykle prawidłowa. Gorączka z dreszczami występuje wówczas, gdy drobnoustroje przedostaną się z pęcherza do miedniczek nerkowych.
Leczenie: stosuje się leki przeciwbakteryjne, przeciwbólowe i rozkurczowe.
Objawy: Z reguły pierwszym i najczęstszym objawem jest krwiomocz. Pojawia się nagle, zwykle bez żadnych dolegliwości, trwa przeważnie krótko i pojawia się ponownie, niekiedy dopiero po dłuższym czasie.
Rozpoznanie: 1. USG, 2. cystoskopia
Leczenie: O ile nie ma objawów nacisków na narządy sąsiednie usuwa się przez cewkową elektroresekcję. W wypadku guzów naciekających co najmniej mięśniówkę pęcherza (inwazyjnych) metodą z wyboru jest usunięcie pęcherza moczowego.
Jest to kolagenoza, która rozwija się w osłonce białawej ciał jamistych prącia, rzadko w przegrodzie pomiędzy ciałami jamistymi. Tkanka łączna rozrasta się wysypowo, tworząc plackowate zgrubienia i stwardnienia, które stanowią przeszkodę dla przepływu krwi w czasie wzwodu. Występuje skrzywienie prącia i ból. Przyczyna nie jest znana. Choroba występuje w każdym wieku.
Leczenie: stosowanie ultradźwięków, naświetlania radem i promieniami X, wycięcie płytek z wypełnieniem ubytków wolnymi przeszczepami skóry.
Stercz i pęcherzyki nasienne tworzą rozwojowo, anatomicznie i czynnościowo jeden układ. Zapalenie obejmuje najczęściej oba narządy, jakkolwiek dominują dolegliwości ze strony stercza. Bogato ukrwiony stercz ulega okresowemu, fizjologicznemu przekrwieniu,, np. przy mikcji lub stosunku i wskutek tego łatwo staje się siedliskiem zakażenia krwiopochodnego. Bezpośrednie sąsiedztwo stercza i tylnej cewki stwarza warunki przejścia zakażenia z cewki i pęcherza.
Rak stercza zajmuje obecnie w Polsce, po raku płuc i żołądka, trzecie miejsce w zachorowalności mężczyzn na nowotwory złośliwe, stanowiąc około 85% nowotworów męskich narządów płciowych. Rozwija się najczęściej po 50 roku życia. Najczęstszą postacią raka stercza jest gruczolak (do 90%).
Rozpoznanie: Wstępna diagnostyka to badanie palcem przez odbyt oraz badanie poziomu PSA w krwi. W bardziej zaawansowanych stadiach wyczuwa się w sterczu pojedyncze, twarde, dobrze odgraniczone guzki, później może być zajęty jeden płat lub cały stercz przez deskowato twardy i nierówny naciek.
Leczenie: ależy od stanu chorego i stopnia zaawansowania nowotworu. wszystkie sposoby leczenia mieszczą się w czterech grupach postępowania:
- leczenie operacyjne
- leczenie energią promienistą
- leczenie hormonalne
- leczenie chemiczne
